Eerbetoon aan de muzen

Wees niet bang als je ziet
hoe ik de sterren verscheur terwijl ik je droom.

Zo bleek is je iris
en zo subtiel is je pijn.

Je hoeft nooit bang te zijn
als de uren openbarsten in je bed,
als angsten en de altijden verwelken
en de heftigheid niet afkomt op je roep.

Nooit hoef je iets te vrezen,
jij die briezen en schemeringen watteert,
jij, bliksemafleider van de begeerte,
jij, die mijn verworden wereld omraamt.

Maar indien, ondanks dit alles,
op een dag je doodsbang bent,
je ziel overvallen,
rillend van het ijs,
scheur dan met al je kracht de sterren los
en vraag me je te dromen.