Bewijsschrift Van een spoor

Als de slaap mij insluit als een loden jonk,
herinner ik me jou,
warm van botten en van bloed,
je bouwstelling van zelfvoldane noodzaak,
je strakke kloppen naast mijn maag.

Want je kwam mijn huis binnen
toen het licht opwelde vanuit het Oosten:
je bent een belofte,
een eeuwig begin,
de maagdelijke lichtvoetigheid van de kersen.

Je blijft. Je belichaamt. Je bent een deel.

Op het laatste ogenblik
zal je langzaam voor mijn ogen branden
alsof je nooit zou zijn weggeweest.